आई वडीलांनंतर ती..
खरं तर आई वडीलांनंतर ती हे शीर्षक कोड्यात टाकणारेच आहे. ती म्हणजे नक्की बायको, गाडी कि आणि कोण असे तुमच्या मनात येईल पण इथे ती म्हणजे दुसरी तिसरी नसून बहीण असते. आज बहीण भाऊ ह्यांचे नाते मी दोन दृष्टीकोनातून मांडणार आहे.
बहीण प्रत्येकाला पाहिजेच.पण ती मोठी कि लहान असा प्रश्न मनात येणे योग्य नाही कारण दोघांच्याही भूमिका वेगवेगळ्या आहेत. आज मी भाऊ या नात्याने ह्या दोन्ही बाजू खूप वेगळ्या पद्धतीने मांडणार आहे.
कारण मी लहानपणी बहीण पाहिजे म्हणून रडलेलो आहे आणि बहीण जन्मल्यावर खूप आठवणी पण हृदयाच्या कोपऱ्यात दडवलेल्या आहेत. काल भाऊबीजेच्या रात्री संपूर्ण दिवस बहिणींबरोबर घालवल्यावर झोपताना ह्या आठवणी डोळ्यासमोर आल्या, म्हणून माझा खूप जवळचा भाऊ आणि मित्र अमितला मी मेसेज केला की अमित नवीन लेख लिहतोय. लहान बहीण असल्यामुळे दादा हा शब्द बऱ्याच वेळा वेगवेगळ्या आवाजाच्या चढ उताराने ऐकायला मिळतो. आवाजाच्या अंदाजाने काम ओळखणे हि कला फक्त भावांनांच कळते. माझ्या बहिणीचीही गोष्ट अशीच. तशी ती लहानपणापासूनच आपण बरं आणि आपलं काम बरं अशा अवस्थेतून असलेली. त्यामुळे ओळखीच्या लोकांशी बोलणंही तसं कमीच . त्यामुळे ये दादा, ऐक तरी असं ती म्हणाली, म्हणजेच मस्का लावला की बोला काम बोला असं माझं पहिलं वाक्य. खरं तर आम्ही बहीण भाऊ कधी भांडलो नाही असं म्हणणारे भाऊ बहिण असूच शकत नाहीत. कारण भांडणे हा बहीण भावांचा जन्मसिद्द्ध हक्क आहे. कारण ते भांडण असं नसतंच, ते असतात रुसवे फुगवे. आम्ही दररोज भांडायचो, आताही भांडतो. माझ्यापेक्षा माझ्या बहिणीच माझ्यावर अतिशय प्रेम. दादा म्हणजे तिचा weakpoint. लहानपणापासून ती माझ्याबद्दल भरभरून बोलताना अजिबात कंटाळत नाही. काही झाला तरी दादा पाहिजेच. मला लहानपणापासून एक भीती वाटायची कि हि बया सासरी गेल्यावर कसं व्हायचं पण ही सासरी गेल्यावरसुद्धा दादा पुराण चालूच आहे. मी कोल्हापुरात शिकायला बाहेर पडलो तेव्हा आमचं ध्यान पाचवीत होत. दादा येताना खायला हे घेऊन ये, मला बटणं असलेली कंपास बॉक्स पाहिजे, मला मेकअप चा बॉक्स पाहिजे, मला टॉप पाहिजे, दादा गाणं मिक्स करायचं आहे गॅदेरिंग चे, ये नारे असा काय असे अनेक हट्ट असायचे. तिचा डान्स मी कधी पहिलाच नाही कारण तिच्या डान्स च्या वेळी मी एकतर फोटो घेण्यात किंवा शूटिंग करण्यात मग्न असायचो. बऱ्याच वेळा तिला कोल्हापुरातून ड्रेस आणताना मैत्रिणींना घेऊन जावे लागायचे. माझीच न्हवे तर माझ्या सर्व मित्र आणि मैत्रिणींची ती लाडकी बहीण होती. टोल संस्कृतीची तर माझी बहिण जनक आहे कारण मित्र घरी यायचे असतील तर dairy milk चा टोल आधी बहिणीला द्यावा लागायचा, अजूनही तसच आहे. तीन महिन्यांपूर्वी कोकणात असलेल्या माझा जवळचा मित्र राहुल हिंगे याला मी फोन केला कि राहुल्या मला एक किलो काजू आणि मालवणी मसाला पाठवून दे. त्याने तो मला त्या दिवशी पाठवला नाही. संध्याकाळी फोन केल्यावर म्हणतो की पाऊस खूप होता म्हणून नाही गेलो. मी म्हंटले अरे पूजाला ( आमच्या बहिनाबाईंचं नांव) पाहिजे, तर पठ्ठा दुसऱ्या दिवशी साहेब भिजत जाऊन एस.टी ने मला पाठवून दिले. एवढा सर्वांचा तिच्यावर जीव. पण तिने पण सगळ्यांना एवढाच जीव लावलाय. आज ती माहेरी आली की सगळ्या मित्रांना आणि माझी मामेबहिण श्रेयाला फोन करते. तिला बोलवून घेते आणि मित्रांना फोन करून टोल आंदोलन सुरू. बहिणींचा हट्ट कसा असतो हे तिच्याकडून शिकावे. पण ह्यात एक मजा आहे. तिचा हट्ट पूर्ण करण्यात, तिला चिडवण्यात , तिला रडवण्यात, तिचे कौतुक करण्यात आणि तिच्या मागण्या पूर्ण केल्यावर तिच्या चेहऱ्यावरील हास्य आणि आनंद बघण्यात. मला तिला समाधानी नाही बघायचं कारण मग हट्ट कोण करणार आणि आम्ही तरी तो पूर्ण कसा करणार, हा पण तिला सुखी बघायचंय. तुम्हा सर्वांची छोटी बहीण अशीच असेल ना. तुम्हाला एखाद्या मुलीचा फोन आल्यावर काय दादा, आ, काय हे, कोण हि , आईला सांगू , मग फोन वरील कोणीच नसताना आपण उगाच घाबरल्यासारखा करायचो. मग ती चॉकलेट मागायची आणि मग आपण हि द्यायचो. पण ह्यात एक वेगळीच गंमत असायची. खूप लिहिता येईल पण अजूनही मोठ्या बहिणीसाठी लिहायचंय. नाहीतर मोठ्या बहिणीला राग यायचा. खरं तर मला मोठी सख्खी बहीण नाही. पण मला मावस बहिणी आणि मामे बहिणी खूप आहेत. माझ्या मोठ्या मावशीच्या मुली माझ्यापेक्षा मोठ्या. पण प्रसाद दादा ( मावशीचा मुलगा) पेक्षा आरती ताई आणि तिट्या ने माझे खूप लाड केले. मला आवडणारे पदार्थ, घरी आणि बाहेरही खायला दिले. मला बरं नसतांना भाऊजींना पाठवून दवाखान्यात न्यायला लावले. पण ह्या सख्या नात्यांच्या पलीकडेही स्नेहल ताई, माई, दीदी मला भेटली. आमचे घरमालकांच्या त्या मुली. माझ्यापेक्षा वयाने खूप मोठ्या सर्व. पण स्नेहल ताईचे सासर माणगाव मधेच असल्यामुळे मला नेहमी भेटायची. ती आईची मैत्रीण. त्यामुळे ती घरात नेहमी यायची. मोठ्या बहिणीची माया तिने दिली. कधी निर्णय चुकायला लागले की सल्ला द्यायची.
काल माझ्या सासरी माझे सासरे त्यांच्या बहिणींबद्दल बोलत होते.अगदी भरभरून.. तिने सावरले. खूप प्रेम दिले.मोठी बहीण अशीच असते. भावांना सावरणारी, भावांना सल्ला देणारी, चुकलात तर ओरडणारी, कान पकडणारी.. भावाला पुढे आणण्यासाठी प्रसंगी ढाल बनणारी आणि बऱ्याच वेळा भावाच्या सर्व इच्छा पूर्ण करता स्वतःची स्वप्न मागे टाकणारी. डोळ्यात येणारी आसावे हळूच पुसताना आपण बघितलेच तर काही नाहीरे, डोळ्यात काहीतरी गेलं बघ असे हसत म्हणणारी. आई वडिलांनंतर आधार आणि सांभाळणारी.. मोठी किंवा छोटी असो पण जीव लावणारी. आम्ही हे नाते आई मामांच्या रुपात बघितले. भाऊ बहिणींचे नाते कसे असावे ते आम्ही त्यांच्याकडून अनुभवत आलो..म्हणूनच मी म्हणतो आई वडीलांनंतर ती.. आपल्या सर्वांची लाडकी तीच लाडकी बहीण...
तुमचाच,
© अमित संजय कुलकर्णी.
गडहिंग्लज.
9404968084
खरं तर आई वडीलांनंतर ती हे शीर्षक कोड्यात टाकणारेच आहे. ती म्हणजे नक्की बायको, गाडी कि आणि कोण असे तुमच्या मनात येईल पण इथे ती म्हणजे दुसरी तिसरी नसून बहीण असते. आज बहीण भाऊ ह्यांचे नाते मी दोन दृष्टीकोनातून मांडणार आहे.
बहीण प्रत्येकाला पाहिजेच.पण ती मोठी कि लहान असा प्रश्न मनात येणे योग्य नाही कारण दोघांच्याही भूमिका वेगवेगळ्या आहेत. आज मी भाऊ या नात्याने ह्या दोन्ही बाजू खूप वेगळ्या पद्धतीने मांडणार आहे.
कारण मी लहानपणी बहीण पाहिजे म्हणून रडलेलो आहे आणि बहीण जन्मल्यावर खूप आठवणी पण हृदयाच्या कोपऱ्यात दडवलेल्या आहेत. काल भाऊबीजेच्या रात्री संपूर्ण दिवस बहिणींबरोबर घालवल्यावर झोपताना ह्या आठवणी डोळ्यासमोर आल्या, म्हणून माझा खूप जवळचा भाऊ आणि मित्र अमितला मी मेसेज केला की अमित नवीन लेख लिहतोय. लहान बहीण असल्यामुळे दादा हा शब्द बऱ्याच वेळा वेगवेगळ्या आवाजाच्या चढ उताराने ऐकायला मिळतो. आवाजाच्या अंदाजाने काम ओळखणे हि कला फक्त भावांनांच कळते. माझ्या बहिणीचीही गोष्ट अशीच. तशी ती लहानपणापासूनच आपण बरं आणि आपलं काम बरं अशा अवस्थेतून असलेली. त्यामुळे ओळखीच्या लोकांशी बोलणंही तसं कमीच . त्यामुळे ये दादा, ऐक तरी असं ती म्हणाली, म्हणजेच मस्का लावला की बोला काम बोला असं माझं पहिलं वाक्य. खरं तर आम्ही बहीण भाऊ कधी भांडलो नाही असं म्हणणारे भाऊ बहिण असूच शकत नाहीत. कारण भांडणे हा बहीण भावांचा जन्मसिद्द्ध हक्क आहे. कारण ते भांडण असं नसतंच, ते असतात रुसवे फुगवे. आम्ही दररोज भांडायचो, आताही भांडतो. माझ्यापेक्षा माझ्या बहिणीच माझ्यावर अतिशय प्रेम. दादा म्हणजे तिचा weakpoint. लहानपणापासून ती माझ्याबद्दल भरभरून बोलताना अजिबात कंटाळत नाही. काही झाला तरी दादा पाहिजेच. मला लहानपणापासून एक भीती वाटायची कि हि बया सासरी गेल्यावर कसं व्हायचं पण ही सासरी गेल्यावरसुद्धा दादा पुराण चालूच आहे. मी कोल्हापुरात शिकायला बाहेर पडलो तेव्हा आमचं ध्यान पाचवीत होत. दादा येताना खायला हे घेऊन ये, मला बटणं असलेली कंपास बॉक्स पाहिजे, मला मेकअप चा बॉक्स पाहिजे, मला टॉप पाहिजे, दादा गाणं मिक्स करायचं आहे गॅदेरिंग चे, ये नारे असा काय असे अनेक हट्ट असायचे. तिचा डान्स मी कधी पहिलाच नाही कारण तिच्या डान्स च्या वेळी मी एकतर फोटो घेण्यात किंवा शूटिंग करण्यात मग्न असायचो. बऱ्याच वेळा तिला कोल्हापुरातून ड्रेस आणताना मैत्रिणींना घेऊन जावे लागायचे. माझीच न्हवे तर माझ्या सर्व मित्र आणि मैत्रिणींची ती लाडकी बहीण होती. टोल संस्कृतीची तर माझी बहिण जनक आहे कारण मित्र घरी यायचे असतील तर dairy milk चा टोल आधी बहिणीला द्यावा लागायचा, अजूनही तसच आहे. तीन महिन्यांपूर्वी कोकणात असलेल्या माझा जवळचा मित्र राहुल हिंगे याला मी फोन केला कि राहुल्या मला एक किलो काजू आणि मालवणी मसाला पाठवून दे. त्याने तो मला त्या दिवशी पाठवला नाही. संध्याकाळी फोन केल्यावर म्हणतो की पाऊस खूप होता म्हणून नाही गेलो. मी म्हंटले अरे पूजाला ( आमच्या बहिनाबाईंचं नांव) पाहिजे, तर पठ्ठा दुसऱ्या दिवशी साहेब भिजत जाऊन एस.टी ने मला पाठवून दिले. एवढा सर्वांचा तिच्यावर जीव. पण तिने पण सगळ्यांना एवढाच जीव लावलाय. आज ती माहेरी आली की सगळ्या मित्रांना आणि माझी मामेबहिण श्रेयाला फोन करते. तिला बोलवून घेते आणि मित्रांना फोन करून टोल आंदोलन सुरू. बहिणींचा हट्ट कसा असतो हे तिच्याकडून शिकावे. पण ह्यात एक मजा आहे. तिचा हट्ट पूर्ण करण्यात, तिला चिडवण्यात , तिला रडवण्यात, तिचे कौतुक करण्यात आणि तिच्या मागण्या पूर्ण केल्यावर तिच्या चेहऱ्यावरील हास्य आणि आनंद बघण्यात. मला तिला समाधानी नाही बघायचं कारण मग हट्ट कोण करणार आणि आम्ही तरी तो पूर्ण कसा करणार, हा पण तिला सुखी बघायचंय. तुम्हा सर्वांची छोटी बहीण अशीच असेल ना. तुम्हाला एखाद्या मुलीचा फोन आल्यावर काय दादा, आ, काय हे, कोण हि , आईला सांगू , मग फोन वरील कोणीच नसताना आपण उगाच घाबरल्यासारखा करायचो. मग ती चॉकलेट मागायची आणि मग आपण हि द्यायचो. पण ह्यात एक वेगळीच गंमत असायची. खूप लिहिता येईल पण अजूनही मोठ्या बहिणीसाठी लिहायचंय. नाहीतर मोठ्या बहिणीला राग यायचा. खरं तर मला मोठी सख्खी बहीण नाही. पण मला मावस बहिणी आणि मामे बहिणी खूप आहेत. माझ्या मोठ्या मावशीच्या मुली माझ्यापेक्षा मोठ्या. पण प्रसाद दादा ( मावशीचा मुलगा) पेक्षा आरती ताई आणि तिट्या ने माझे खूप लाड केले. मला आवडणारे पदार्थ, घरी आणि बाहेरही खायला दिले. मला बरं नसतांना भाऊजींना पाठवून दवाखान्यात न्यायला लावले. पण ह्या सख्या नात्यांच्या पलीकडेही स्नेहल ताई, माई, दीदी मला भेटली. आमचे घरमालकांच्या त्या मुली. माझ्यापेक्षा वयाने खूप मोठ्या सर्व. पण स्नेहल ताईचे सासर माणगाव मधेच असल्यामुळे मला नेहमी भेटायची. ती आईची मैत्रीण. त्यामुळे ती घरात नेहमी यायची. मोठ्या बहिणीची माया तिने दिली. कधी निर्णय चुकायला लागले की सल्ला द्यायची.
काल माझ्या सासरी माझे सासरे त्यांच्या बहिणींबद्दल बोलत होते.अगदी भरभरून.. तिने सावरले. खूप प्रेम दिले.मोठी बहीण अशीच असते. भावांना सावरणारी, भावांना सल्ला देणारी, चुकलात तर ओरडणारी, कान पकडणारी.. भावाला पुढे आणण्यासाठी प्रसंगी ढाल बनणारी आणि बऱ्याच वेळा भावाच्या सर्व इच्छा पूर्ण करता स्वतःची स्वप्न मागे टाकणारी. डोळ्यात येणारी आसावे हळूच पुसताना आपण बघितलेच तर काही नाहीरे, डोळ्यात काहीतरी गेलं बघ असे हसत म्हणणारी. आई वडिलांनंतर आधार आणि सांभाळणारी.. मोठी किंवा छोटी असो पण जीव लावणारी. आम्ही हे नाते आई मामांच्या रुपात बघितले. भाऊ बहिणींचे नाते कसे असावे ते आम्ही त्यांच्याकडून अनुभवत आलो..म्हणूनच मी म्हणतो आई वडीलांनंतर ती.. आपल्या सर्वांची लाडकी तीच लाडकी बहीण...
तुमचाच,
© अमित संजय कुलकर्णी.
गडहिंग्लज.
9404968084
No comments:
Post a Comment